Ημέρα της μαμάς

Ποτέ δεν την αποκάλεσα "μάνα" γιατί μου θύμιζε το "α ρε μάνα" και ξενέρωνα.

Ποτέ δεν την αποκάλεσα "μητέρα" γιατί μου θύμιζε το "μητέρα" προς την πεθερά, που μου φαντάζει υποκριτικό και με ξενερώνει, αλλά μου θύμιζε επίσης και κάτι ξενερουά οικογένειες της "καλής " κοινωνίας με "καλούς τρόπους" και... "κλασσική παιδεία".

"Μαμά" είναι η λέξη που γεμίζει το στόμα!

Μπορεί από τον μπαμπά μας να θέλουμε την αγάπη του, τον σεβασμό και την εκτίμησή του -αλλά αυτά πρέπει να τα κερδίσουμε! Όμως η αγάπη της μαμάς μας είναι δεδομένη και εγγεγραμμένη στο γενετικό της υλικό. Είναι σίγουρα αληθινή και πηγαία η αγάπη της μαμάς, γιατί είναι πάντα ανιδιοτελής αν μη τι άλλο.

Αν δεν την έχεις την μαμά σου, να παλουκωθείς στο σπίτι σου, να πιεις ένα ποτάκι στην υγειά σου και να την αναπολήσεις. Ούτως ή αλλιώς τους γονείς μας δεν τους ξεχνούμε ποτέ, και η λέξη "απογαλακτισμός" είναι μία τεράστια παπαριά καμαρωτή, που δε λέει απολύτως τίποτα.

Αν έχεις ακόμη τη μαμά σου, να κλείσεις το ίντερνετ, να τρέξεις κοντά της, να της πεις ότι την αγαπάς, να την αγκαλιάσεις, να την φιλήσεις και να σκύψεις στα γόνατά της για να σου δώσει εκείνο το χάδι της απόλυτης γαλήνης -κάποτε θα σου λείπουν όλα αυτά!

Υ.Γ.

Η φωτογραφία που ακολουθεί είναι της δικής μου μαμάς και είναι θαμπή γιατί τραβήχτηκε μέσα από το τζάμι ενός κάδρου. Όπως καταλαβαίνεις, ανήκω στην κατηγορία εκείνων που θα παλουκωθούμε στο σπίτι μας για να αναπολήσουμε το παρελθόν! (Η ημέρα της μαμάς είναι η μοναδική ημέρα του χρόνου που επιτρέπω στον εαυτό μου να ξαναγυρίσει στο παρελθόν. Τις υπόλοιπες 364 κοιτάζω μπροστά!)

Το λοιπόν, παίδες που είστε σαν εμένα: την υγεία μας να 'χουμε να τις θυμόμαστε! Οι υπόλοιποι: τα μυαλά σας να 'χετε για να τις χαίρεστε!