Η... επαφή με τον ασθενή: Υπάρχει και η άλλη πλευρά (βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα!!!)

Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι με τους οποίους δεν αξίζει τον κόπο να διαφωνήσεις,
ούτε καν να καυγαδίσεις, γιατί η διαφωνία αλλά και ο καυγάς γίνονται για να βρεις το δίκιο σου.
Ε, με κάποιους ανθρώπους, το δίκιο σου δεν το βρίσκεις ποτέ,
εκτός κι αν έχεις τη διάθεση και την ικανότητα να τους χειριστείς έξυπνα ώστε να σε αφήσουν ήσυχο!

1.

(Τα χείλια της έσταζαν μέλι και το βλέμμα της ήταν…κάπως, όταν ρώτησε:)

-Γιατρέ, πόσων χρόνων είστε;

-Σαράντα τέσσερα.

-Μμμμμ… πολύ θα ήθελα να μάθω πώς κάνουν έρωτα οι άντρες της ηλικίας σας…

-Με το πάσο τους!

(Η εικοσιτριάχρονη δεν κατάλαβε και ξαναρώτησε!!!

Ξενέρωσα!)

2.

-Γιατρέ πολύ θα ήθελα να βγούμε οι δυο μας!

-Γιατί; (Επιτηδευμένα αφελής ερώτηση)

-Γιατί…χμμμ… γιατί συλλέγω εμπειρίες…

(Ξενέρωσα)

-Δηλαδή όπως λέμε συλλέγω έντομα, αφίσες και νομίσματα;

(Ευτυχώς ξενέρωσε κι εκείνη!)

3.

-Γιατρέ, ο άντρας μου λέει πως δεν μπορώ να βρω γκόμενο ενώ έχω πολύ ωραίο κορμί. Κοιτάξτε…

(Πιάνει το μεγάλο στήθος της πάνω από το λεπτό μαύρο της πουκάμισο και το προτάσσει).

Εσείς τι λέτε γιατρέ μου; Μπορώ να βρω γκόμενο;

(Ξενέρωσα)

-Δεν ξέρω κυρία Xxxxxx! Καλύτερα να ρωτήσετε κάποιον γκόμενο.

(Ευτυχώς την ξενέρωσα)

4.

-Γιατρέ μου, θέλω να κάνω ένα προληπτικό τσεκ απ και θέλω να μου γράψεις τα πάντα, και χοληστερίνες και θυρεοειδή και τεστ Παπανικολάου.

-Χμμμ, το τεστ Παπανικολάου δεν είναι για εσάς.

-Εγώ θέλω να κάνω τα πάντα.

-Ναι αλλά το τεστ Παπανικολάου είναι μόνο για γυναίκες.

-Τώρα τι καταλαβαίνεις γιατρουδάκο που εγώ σου πληρώνω την καρέκλα που κάθεσαι; Μήπως πρέπει να σου φέρω τα κανάλια; Είστε αλήτες όλοι…

(Ο σαρανταπεντάρης άνδρας(;) έφυγε βρίζοντας και φωνάζοντας στο διάδρομο πως δεν του γράψαμε το τεστ Παπανικολάου –ευτυχώς δεν πήρε χαμπάρι τον κόσμο που είχε ξεσπάσει σε χαχανητά).

5.

(Ανοίγει την πόρτα βίαια και ωρύεται:)

-Γιατί άφησες ρε αυτήν να μπει πριν από μένα αφού δεν έχει ραντεβού;

-Γιατί η κοπέλα είναι άρρωστη;

-Ναι αλλά δεν έχει ραντεβού ενώ εγώ έχω.

-Τι ώρα έχετε ραντεβού;

-Στις έντεκα.

-Τι ώρα είναι τώρα;

-9 παρά είκοσι… και τι σημασία έχει αφού εκείνη δεν έχει ραντεβού;

-Ναι αλλά εκείνη έχει τη γρίπη των χοίρων.

(Ο αγενής ετράπη ατάκτως σε φυγή)

6.

(Ο παππούς ανοίγει η πόρτα και απευθύνεται στη μισόγυμνη ασθενή μου)

-Έχεις ραντεβού κοπέλα μου;

(Του απαντώ εγώ:)

-Βλέπετε πως αυτή τη στιγμή εξετάζω. Περάστε έξω σας παρακαλώ.

-Ναι καλά. Την επόμενη φορά θα ντυθώ κι εγώ κοπέλα για να μπαίνω πρώτος.

7.

(Ακούω φωνές ακριβώς έξω από την πόρτα λες και κάποιοι είναι κολλημένοι πάνω της και στριμώχνονται για να πιάσουν θέση –συνηθισμένο φαινόμενο)

-(Η μία «κυρία»:) Είναι απαράδεκτη αυτή η κατάσταση. Δύο ώρες έχω που περιμένω. Ο κάθε ένας που μπαίνει μέσα κάνει μισή ώρα για να βγει… δεν πάει άλλο… τα νεύρα μου…

-(Έτερη «κυρία»:) Αυτοί οι γιατροί είναι απαράδεκτοι. Νομίζουν πως το νοσοκομείο είναι μαγαζί τους. Άμα δεν τους δώσεις φακελάκι δε δίνουν σημασία…

-Πες το ψέμματα. Μας φέρονται λες και είμαστε σκουπίδια…

-Μωρέ, εδώ πρέπει να ρίξουνε βόμβα κι όχι στις τράπεζες…

(Ανοίγω την πόρτα και στέκομαι αμίλητος μπροστά στις δύο «κυρίες»)

-Μμμμ… καλημέρα σας γιατρέ μου.

-Καλημέρα σας κύριε Ζαχάρωφ(!!!)

(Απευθύνεται η μία στην άλλη:)

-Ο καλύτερος γιατρός. Παντού το λέω.

-Ναι ναι, εξυπηρετικός, χαμογελαστός, και πάντα με διάθεση να ακούσει ό,τι του πω.

(Έκλεισα την πόρτα χωρίς να πω τίποτα και για λίγο επικράτησε ησυχία)

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Βαρέθηκα να παίρνουν όλοι το μέρος του αδικημένου, του ταλαιπωρημένου, του καταπονημένου φτωχού Έλληνα πολίτη. Υπάρχει όμως και η πλευρά, αυτού που μονίμως και σκοπίμως δακτυλοδείχνεται ως ο υπαίτιος της ταλαιπωρίας του καταπονημένου Έλληνα πολίτη.

Και δυστυχώς, οι δαχτυλοδείχνοντες ξεχνούν πως ο Έλληνας πολίτης που έρχεται σε επαφή με κάποιον άλλον για να ζητήσει κάτι, το οτιδήποτε, είναι από μόνος του μια ξεχωριστή κατηγορία ανθρώπου, που χρήζει ενδελεχούς ψυχιατρικής εξέτασης και, κατά το μάλλον ή ήττον, χρήζει και θεραπευτικής αντιμετώπισης από ομάδα ειδικών στην αγενή συμπεριφορά, στον άκρατο ναρκισσισμό και στην παντελή απουσία αυτοσεβασμού.

Οι Έλληνες πολίτες βρίσκονται συνεχώς με το δάκτυλο στη σκανδάλη, και δεν τους αδικώ, αν και θα έπρεπε πρώτα να εμφανίζονται ως άοπλοι, να ρωτούν και να ζητούν, (συχνά ζητούν το κοντό τους και το μακρί τους), και μετά να σηκώνουν το όπλο... έλεος!