Αν ο Μόμπι Ντικ με έμαθε τα μυστικά της φαλαινοθηρίας πνίγοντάς με στην
πολυήμερη βαριεστημάρα, τούτο μου έμαθε την αργκώ των γκραφιτάδων και
βαρέθηκα εξίσου με μόλις 341 σελίδες που θα μπορούσαν να είναι 200. Πολύ
κακό για το τίποτα. Υ.Γ. Στο μόνο που συμφωνώ με τον ήρωα, είναι ότι η
"τέχνη" της Αμπράμοβιτς, και όχι μόνο, είναι επικοινωνιακή καρικατούρα
των κριτικών τέχνης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου