Γλώσσα με μαρούλι στο φούρνο

Κι επειδή σήμερα μου βγήκε η γλώσσα, πήρα την κυκλαδίτικης τεχνοτροπίας "γλώσσα δε βάζω μέσα μου" και την πασάλειψα με θρακιώτικη μουστάρδα "Hell man's love", ώστε να προκύψει μια "γλώσσα που κόκκαλα τσακίζει". Ανακάτεψα "με φαρμάκι ποτισμένο" μαρούλι Αττικοβοιωτίας με άνηθο-με πότισες φαρμάκι-Πελοποννήσου και ξέσμα λεμονιού από τον μακεδονικό μου κήπο κι έστρωσα το πράσινο χαλί. Αλατοπιπέρωσα τη γλώσσα που κόκκαλα μπλα μπλα, για να τη μετατρέψω σε "γλώσσα λανθάνουσα αλήθεια λέει", που μου είναι ιδιαίτερα οικεία, γιατί η δικιά μου γλώσσα, που κατάγεται από τη Μαγνησία, πάντα λανθάνει αρνούμενη να τσιλιμπουρδήσει με την ηπειρώτικη φαιά μου ουσία προτού ξετυλίξει τις αρετές της, και την απίθωσα με περισσή τρυφερότητα, ωσάν να ήταν θηλυκιά (μπα δε θα σου πω ποια θηλυκιά θα ήθελα να ήταν), στο πράσινο, μαλακό υπόστρωμα. Την έψησα αργά για 20 λεπτά, ίσα να πιει τους ζωμούς τού έρωτά της με τη μουστάρδα "what the hell?", ή όπως αλλιώς τη λένε τη μουστάρδα που δεν τη θυμάμαι τώρα γιατί την έβαλα στην αρχή και, ως γνωστόν, δε θέλω να θυμάμαι τα πριν αλλά να ασχολούμαι μόνο με τα τώρα και με τα αργότερα. Το αποτέλεσμα είναι μαγικό...πώς λέμε "με μάγεψε το βλέμμα της"; ...ε, κατά τι λιγότερο, γιατί σαν το βλέμμα της τίποτα -ποιανής καλέ;