Δυο λόγια Αγάπης (με το "α" κεφαλαίο!)

Διαβάζοντας μια από τις επιστολές του Σεφέρη προς την αγαπημένη του
--------------------------------------------------------------------------------------------
Ξαναδιάβασα τα γράμματά σου από την αρχή. Σου γράφω «δύο λόγια αγάπης». Ένα πράγμα αισθάνομαι πως είναι το δυσκολότερο να σου δώσω να καταλάβεις: πόσο σε νιώθω, πόσο σε παρακολουθώ κι από μια σου λέξη ακόμη, όπως άλλοτε από ένα παίξιμο του χεριού σου. Τώρα που ξανακοίταξα όλα αυτά τα χαρτιά, βρίσκω πάντα ένα φόβο μήπως δε λες καλά ότι ήθελες να πεις, ένα δισταγμό μην τύχει και πεις πολλά, και προς το τέλος αρχίζεις κιόλας να γράφεις και να σκίζεις. Άφησε, χρυσή μου, τον εαυτό σου, είναι τόσο χαριτωμένος έτσι όπως είναι, άφησέ τον να μιλήσει όπως ξέρει αυτός. Θα μου πεις: «Εσύ μήπως δεν κάνεις το ίδιο;» Κι αν το κάνω, δεν υπάρχει κανένας λόγος να με μιμηθείς. Το κάνω, άλλωστε, τόσο άσχημα. Αν έχεις απελπισία, δώσε μου την απελπισία σου, όπως μου δίνεις τόσες φορές τη χαρά σου. Δώσε μου ό,τι έχεις κι ό,τι μπορείς. Μα κατάλαβε, επιτέλους, πως δε γυρεύω τίποτε άλλο. Αν αργήσουμε τώρα να ιδωθούμε, θα πρέπει να προσπαθήσουμε μ΄ αυτά τα λίγα και γλίσχρα μέσα που έχουμε, μ’ αυτό το χαρτί που μαυρίζουμε, να είμαστε όσο μπορούμε πιο κοντά, όχι να αποχωριζόμαστε και να πληγώνει ο ένας τον άλλον. Έτσι νομίζω. Αν με θέλεις ακόμη, έλα, χρυσή μου, να τα λέμε όλα χωρίς να σκεπτόμαστε ότι υπάρχουν πράγματα που δεν πρέπει.
Ξέρεις, συλλογίζομαι ακόμη πως έτσι θα μπορούσαμε, όταν μας δοθεί να ιδωθούμε, να μην πούμε ούτε μια λέξη παρά να χαζεύει ο ένας τον άλλον. Και θα είναι τόσο ξεκουραστικό.
Καληνύχτα, αγάπη. Όλη τη μέρα σήμερα γύρευα τη στοργή σου.
Γιώργος.

Υ.Γ.1 Ακόμη και τα "σ'αγαπώ" που είναι προορισμένα να αντέξουν στο χρόνο, έχουν τις δύσκολες στιγμές τους, που τις δημιουργεί η απόσταση και η προσπάθεια να κρατήσεις επαφή μέσα από γραπτά μηνύματα, με αποτέλεσμα τελικά το "να αποχωριζόμαστε και να πληγώνει ο ένας τον άλλον".
Υ.Γ.2 Το ενδιαφέρον με τις επιστολές των ποιητών είναι ότι όταν τις διαβάσεις προσεκτικά, γίνονται εμφανείς οι ευαισθησίες τους, η δυσκολία να διαχειριστούν με "λογική" τα συναισθήματά τους και, συχνά, η παράνοιά τους για το αντικείμενο του πόθου τους. Εδώ φαίνεται ότι ο Σεφέρης θα προτιμούσε, (λαχταράει είναι η σωστή έκφραση), να ήταν με την αγαπημένη του από το πρωί ως το βράδυ! Παρόλα αυτά, ο ίδιος έχει γράψει! "Και μαζί να ήμασταν από το πρωί ως το βράδυ, δε θα έφτανε. Θα έπρεπε να καταπιεί ο ένας τον άλλον. Κι όλα αυτά είναι υπερβολικά φρικαλέα για να μ’ αρέσουν."
Αυτά συμβαίνουν στην "επιτηδευμένη" γραφή, όταν δηλαδή γράφεις και σβήνεις και διορθώνεις και σκέφτεσαι και ξαναγράφεις, αλλά στην πραγματική ζωή, όταν σε παρασέρνει ο έρωτας, γράφεις αυθόρμητα, ΓΡΑΦΕΙΣ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΘΕΛΕΙΣ και η "παράνοια" δεν κρύβεται!
"Όλα και πολύ" λέει η ζωή!
Καλή τύχη σε όσους και όσες βρίσκουν "υπερβολικά φρικαλέες" τις απαιτήσεις του μεγάλου έρωτα και της βαθιάς αγάπης!

"Όλη τη μέρα σήμερα γύρευα!"
Γιάννης.